„Mówić tak, aby nas słuchano i słuchać tak, aby do nas mówiono”.

Misja społeczna

Wydaje się, że zawarte w tytule stwierdzenie może pretendować do miana naczelnego hasła we właściwym sprawowaniu każdej misji społecznej.

Generalnie rzecz biorąc, misja społeczna jest czymś wielkim, dlatego właśnie to co robią poszczególne osoby, tylko w szczególnych przypadkach może być postrzegane jako misja.

We wszystkich działaniach międzyludzkich kluczem do sukcesu jest dobra komunikacja międzyludzka i wzajemna akceptacja tego co robimy oraz mówimy.

Jak to robić?

Od razu więc należy postawić zasadnicze pytania. Jak się ze sobą komunikować? W jaki sposób ze sobą rozmawiać? Co powinno być generalnym, wspólnym standardem we wzajemnych stosunkach międzyludzkich?

Generalnie rzecz biorąc, aby we wzajemnych kontaktach ( międzyludzkich ) można było mówić o zbudowaniu wzajemnego zaufania, szacunku, akceptacji i identyfikowaniu się poszczególnych osób, we wszystkich działaniach musimy być lojalni wobec drugiej strony. W tym celu występujące strony, muszą bardzo dokładnie poznać się wzajemnie i odrzucić wszelkie możliwe nastawienia i uprzedzenia do drugiej osoby ( lub grupy osób ). W sposób oczywisty należy swoich partnerów informować o swoich potrzebach, oczekiwaniach i zamiarach we wzajemnych kontaktach i współpracy. Nikt bowiem nie lubi być zaskakiwany, oczywiście w sensie negatywnym rzecz biorąc.

Słuchanie innych to też umiejętność

Jednocześnie musimy sobie wpoić zasadę wnikliwego słuchania innych, reagowania na problemy drugiego człowieka. W miarę swoich możliwości w stronę potrzebujących musimy skierować natychmiastową wymierną pomoc – tą merytoryczną, ale czasami również fizyczną.

Jak więc widzimy, właściwa relacja międzyludzka ma podstawowe znaczenie, ale i niesie ze sobą możliwość wypracowania a następnie utrwalenia określonych wartości.

W ten oto sposób, poprzez wiarę tym ideałom, konsekwentnie budujemy swój wizerunek publiczny.

Jednocześnie sposób w jaki się prezentujemy, jest naszą reklamą. To jak wyglądamy, mowa, gesty, zachowanie, są zewnętrznymi oznakami, tego co potrafimy. Są to elementy samodzielne, ale tworzą pewną całość, która postrzegana jest jako nasz wizerunek.

Należy pamiętać o tym, że sposób w jaki jesteśmy odbierani, jest o wiele ważniejszy od naszych zdolności. Jest on w sposób zasadniczy uzależniony od kilku rzeczy: naszego wyglądu, a w szczególności zewnętrznych cech charakterystycznych, stroju, naszego ubrania, od opinii na którą składają się przeszłość, doświadczenie i kwalifikacje, od stylu komunikowania, tj. mówienia, słuchania i … oczywiście myślenia, od mowy ciała, czyli sposobu bycia, sylwetki i gestów i wreszcie od naszej postawy a w niej od uroku osobistego, wspomnianego zaufania, pewności siebie i szacunku do siebie.

By być przywódcą trzeba mieć autorytet

Osoby, którym uda się wejść w posiadanie takowych wartości mogą predysponować do miana autorytetu a niektórzy zapewne mogą stać się liderem lub przywódcą społecznym.

Lider musi dbać o to, aby umożliwić jak najlepsze porozumiewanie się w grupie. Ideałem byłaby sytuacja, w której komunikacja pomiędzy członkami grupy przebiegały w sposób naturalny, bez ciągłej zachęty ze strony lidera. Mało jest jednak realna sytuacja, że wszyscy łatwo porozumiewają się ze wszystkimi.

Większość ludzi chce przewodzić, ale niewielu to potrafi. Przywództwo można wykształcić, ale nie jest ono uwarunkowane motywacją, którą należy w sobie odnaleźć, by dalej rozwijać. Tak zwani „urodzeni przywódcy” bez doskonalenia wrodzonych umiejętności i predyspozycji, nie utrzymują swojego statusu nawet wówczas, kiedy osiągają określony cel, mierzony w danym czasie. Istota przywództwa sprowadza się między innymi do osobowości, ale przede wszystkim do umiejętności przewodzenia innym, wywierania wpływu i pociągania za sobą do działania. Dobry przywódca skutecznie i sukcesywnie zjednuje sobie zwolenników, odznacza się osobistym zaangażowaniem i wykorzystuje siłę charakteru przekazując zadania innym członkom grupy. Wykazuje się odwagą, wytrwałością i zdolnościami dydaktycznymi.

Potrzeba posiadania wizji

I wreszcie najważniejsza rzecz, mianowicie – istotą przywództwa jest posiadanie wizji. Musi to być wizja dająca się mocno i jasno wyartykułować przy każdej okazji. Żaden przywódca nie może zaprowadzić swoich podwładnych dalej niż do miejsca, w którym sam się znajduje. I pamiętajmy, że ludzie w pierwszej kolejności znajdują przywódcę, a potem mają wizję, zaś przywódcy mają wizję, a później angażują do niej ludzi.

I w takim toku rozumowania i postępowania wszystko się zamyka. Prawdziwa rola lidera polega na tym, aby  „Mówić tak, aby Go słuchano i słuchać tak, aby do Niego mówiono”.  A.D.