Tak było – 15 maja 2010 r. Tylko godziny dzieliły nas od kolejnej powodzi!

*** PRZYPOMINAMY! Już w weekend 15/16 maja 2010 roku było widać, że coś się świeci. Padało od kilku ładnych dni. W trakcie soboty i niedzieli były takie odcinki czasu, że padało a właściwie z nieba lała się ściana wody prze kilka godzin. Starsze osoby, oraz ci którym dane było przeżyć powódź z 1997 r. wiedzieli i czuli, że zbliża się to najgorsze. Pola, łąki i lasy były nasączone wodą jak gąbka, rowy były przepełnione wodą i co najważniejsze Rudka niebezpiecznie wzbierała wody i zbliżała się do wylania.

Spośród osób zagrożonych, niewielu spało w nocy z niedzieli na poniedziałek. 17 maja rano było już jasne – trzeba ewakuować wszystko to co mogło znaleźć się na drodze wody. A ta niemiłosiernie podnosiła swój poziom.

Z wielkim zaniepokojeniem oczekiwaliśmy kolejnych meldunków z tamy na zbiorniku Elektrowni Rybnik. To od niego zależało wszystko to, co w najbliższych godzinach mogło się stać. Poniedziałek mijał w bardzo nerwowej atmosferze, ewakuowaliśmy swój dobytek na wyższe kondygnacje, dostarczaliśmy ludziom piasek i worki. Na nogi postawione zostały wszystkie zastępy straży pożarnej oraz policja. Kto mógł budował zapory i tamy z worków wypełnionych piaskiem. Było bardzo nerwowo, wiadomo jak to zazwyczaj bywa w chwilach zbliżającego się zagrożenia.

Po kilkunastu godzinach przygotowań a potem już walki z wodą okazało się, że taka woda jest jak potwór, któremu trudno jest stawić czoła. Ale przecież nie mogliśmy czekać z założonymi rękami. W naszej heroicznej walce pomagało nam wiele osób: strażacy, policja, oraz wiele osób prywatnych. Niestety w godzinach wieczornych okazało się, że wody nie zatrzymamy – na pewno rzeka wyleje i będzie powódź. Pojawia się zmęczenie, wściekłość, łzy i wołanie – dlaczego znowu my? Ale nikt nie dopuszczał myśli by się poddać. Były takie miejsca, gdzie udało się skutecznie ograniczyć zachłanność matki natury, niestety w większości miejsc ponieśliśmy klęskę.

Woda po kolei, wdzierała się wszędzie: na ogródki, podwórka, do piwnic, ale i wielu pomieszczeń mieszkalnych. I niszczyła wszystko co napotkała: koryto rzeki, brzegi, drzewa, kładki, zabudowania gospodarcze i sprzęt. I ten wszechpanujący chłód i wilgoć, szum wody, którego jeszcze dzisiaj trudno jest wyzbyć się z głowy.

Potem stawiało się już tylko jedno pytanie – ile wody jeszcze nadejdzie? Tyle co w 1997 r.? A może więcej? Prognozy pogody były dla powodzian zabójcze i nie dawały żadnej nadziei. Taka sytuacja trwała 3 dni, po czym woda się ustabilizowała i nie podnosiła swojego poziomu. Schodziła bardzo powoli i pozostawiła wielkie zniszczenia. Boże, skąd wziąć siły, aby z tym wszystkim się uporać? Od czego zacząć? I nastały dni wielkiego sprzątania i usuwania skutków powodzi. Łzy i radość z tego, że to już się skończyło. A żyć trzeba nadal.

Tak było dokładnie 13 lat temu – kulminacja powodzi miała natomiast miejsce w dniu 17 maja 2010 r.     Redakcja